انباز

رُبَّ عَالِمٍ قَدْ قَتَلَهُ جَهْلُهُ وَ عِلْمُهُ مَعَهُ لَا یَنْفَعُه‏ (نهج البلاغه، حکمت 107)
چه بسا دانشمندی که جهلش او را می‌کشد، در حالی که دانشش همراه او است، بی آنکه سودی به او برساند.

جهل، در مقابل علم نیست و دانش، به تنهایی، انسان را از نادانی خارج نمی‌کند.

جهل، نسنجیده بودن گفتار و رفتار و موضع‌گیری‌ها است، همانطور که عقل، سنجیدن و تشخیص درست است.

به عنوان مثالی برای این حدیث شریف، کافی است به زندگی خودمان توجه کنیم: دانسته‌هایمان، تا چه اندازه ما را نجات می‌دهند؟

https://t.me/anbaz1360/11